Mijn eerste blog vanuit Tanzania

Donderdag was het dan eindelijk zo ver, mijn reis naar Tanzania.

Bij aankomst in Tanzania moest ik eerst ter plekke een visum regelen. Iets wat helemaal fout ging omdat de pinautomaat op het vliegveld al m'n pasjes had ingenomen en geblokkeerd. Ik kon mijn visum dus niet betalen, mijn paspoort werd ingenomen en ik werd vervolgens van het kastje naar de muur gestuurd. Na veel telefoontjes naar Nederland heb ik m'n pasjes gelukkig weer terug gekregen en kreeg ik eindelijk mijn visum.

En nu, nu kon ik op zoek gaan naar mijn projectbegeleider en werd ik naar het huis gebracht waar ik de komende tijd zal verblijven. Hier werd ik verwelkomd door het team en aten we een traditionele Tanzaniaanse maaltijd.

Van maandag toten met vrijdag werk ik in de ochtend van 7.00 - 13.00 in het ziekenhuis en in de middag ga ik naar het weeshuis om daar ondersteuning te bieden.

Maar voordat ik gestart ben met mijn werk in het ziekenhuis en weeshuis, ben ik de dag na aankomst een aantal dagen op safari geweest en heb ik de Masai stammen bezocht. Een erg bijzondere ervaring. De natuur en alle wilde dieren zijn prachtig, en de leefwijze van de Masai is totaal anders dan ik gewend ben. Mensen van de Masai willen eigenlijk niet naar school, willen niet veranderen en leven eigenlijk enkel en alleen met hun stamgroep en hun vee. Ze slapen vaak samen met hun vee in kleine huisjes, en slapen dan met de hele familie in één bed. Ik verbleef hier 2 dagen en heb hier dan ook geheel geleefd zoals hun dat ook dagelijks doen. Afzien dus voor mij.. Douchen met een emmer koud water, naar het toilet in een gat in de grond, enkel droge witte rijst of droog wit brood eten, slapen met z'n drieën in een bed, geen werkende elektriciteit etc.

Natuurlijk heb ik hier ook heel veel plezier gehad en veel geleerd.

In de afgelopen week ben ik ook op bezoek geweest bij 2 verschillende schooltjes. Op school hebben we met de kindjes o.a. liedjes gezongen en een mede reisgenootje heeft een wiskundelesje gegeven. Samen hebben we de manier van lesgeven geobserveerd en zijn hierover vragen gaan stellen om hun tot bepaalde inzichten te laten komen. Waarom hangen ze bijvoorbeeld de bordjes met getallen of met het alfabet zo hoog aan de muur? Kinderen zijn klein en kunnen dit ten eerste amper lezen, ten tweede kan het hun beangstigen en ten derde wanneer dit op oogniveau van de kinderen hangt, zullen ze veel sneller zelf gaan leren.

In het ziekenhuis liggen mensen soms wel met 4-5 personen in één bed, operaties vinden plaats op de gang en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dit is voor mijn gevoel gewoon niet op een privacy en respectvolle manier omgaan met mensen. Erg indrukwekkend en soms wel emotioneel om te zien, maar het motiveert ook enorm om aan de slag te gaan!

Verder vind ik het erg indrukwekkend om te zien hoe de mensen hier leven en ik kan het soms ook niet begrijpen. Hoe kan het zó anders zijn dan in Nederland, waarom worden kinderen zo behandeld, waarom geen duidelijke regels te zijn, geen structuur, waarom is het hier één puinhoop etc. Je probeert mensen uit te leggen of te laten zien hoe het ook kan, hoe ze ervoor kunnen zorgen dat ze meer geld kunnen verdienen, minder zware arbeid moeten verrichten of hen erop wijst dat het niet normaal is dat kinderen op zulke jonge leeftijd al zo hard moeten werken. Vaak lachen ze je gewoon uit. Alsof ze het niet snappen of niet willen snappen.

Dit weekend ben ik vrij en heb/zal ik mijn tijd besteden aan het strand in Zanzibar. De warmte hier is lekker om aan het strand te liggen, maar wanneer je niet aan t strand kunt liggen is het eigenlijk veel te warm. Vanavond ga ik samen met andere vrijwilligers naar de wedstrijd van Nederland kijken en morgen ga ik duiken.

Maandag ga ik weer hard aan het werk. In m'n volgende blog zal ik dan ook uitgebreid ingaan op hetgeen ik meemaak op het werk.

Liefs vanuit het warme Tanzania